19χρονη ΑΝΑΜΝΗΣΗ
*****************************************
Ανοιχτή Επιστολή
προς τον Υπουργό Υγείας,
προς τον ΠΕΣΥάρχη Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης
και προς τον Διοικητή του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου Κομοτηνής
Κομοτηνή, 22/6/2005
Κύριε Υπουργέ,
Σας γράφω αυτήν την επιστολή για να διαπιστώσετε σε τι ευρωπαϊκά και ανθρώπινα επίπεδα βρίσκεται η υγειονομική περίθαλψη στο νοσοκομείο της Κομοτηνής.
Όπου πήγα για μια εξέταση ΡΟΥΤΙΝΑΣ και αφού με κράτησαν μέσα, ΕΦΥΓΑ με δική μου ευθύνη έπειτα από 16 ώρες ΑΡΡΩΣΤΟΣ, με τρομερούς πόνους και φυσικά ράκος.
Εάν σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας μας επικρατεί αυτή η απαράδεκτη και δύσοσμη κατάσταση τότε κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σύστημα.
16 ώρες στο «Σισμανόγλειο» νοσοκομείο της Κομοτηνής
9 ώρες μαρτυρίου … 4 ώρες βασανισμού.
NEA ΜΕΘΟΔΟΣ ΙΑΣΗΣ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΙΤΙΔΑΣ
Μετά από αρκετά μεγάλη κατανάλωση κερασιών αισθάνθηκα επί διήμερο ελαφρύ πόνο στην κοιλιακή χώρα που δεν υποχωρούσε, και με την παρότρυνση ενός φίλου γιατρού, προσέφυγα την 14η Ιουνίου, ημέρα Τρίτη και ώρα 18.30 περίπου στο χειρουργικό τμήμα των εξωτερικών ιατρείων του Σισμανόγλειου Κρατικού Νοσοκομείου Κομοτηνής. Ο εφημερεύων γιατρός με άκουσε, με εξέτασε προσεκτικά και με τα αποτελέσματα που είδε από τη γενική αίματος που έκανα ( Λευκά αιμοσφαίρια: 14.100) διέγνωσε πιθανή φλεγμονή του σκωληκοειδίτη. Ο γιατρός μου πρότεινε να εισαχθώ για παρακολούθηση και με εξετάσεις που ΘΑ μου έκαναν την επόμενη, ΘΑ αποφάσιζαν εάν ΘΑ με χειρουργήσουν.
Συμφώνησα.
Πού να ήξερα ο έρμαιος ότι συμφωνούσα για ένα ΜΑΡΤΥΡΙΟ ή καλύτερα για ένα ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ άνευ προηγουμένου;
Έφυγα από το νοσοκομείο γύρω στις 19.30, πήγα στο σπίτι μου, ετοίμασα τις πιτζάμες και τα σχετικά και αφού έφαγα με πολύ όρεξη τα φρέσκα φασολάκια της συζύγου μου, κατέληξα και πάλι στο νοσοκομείο στις 21.00
Μετά από τη σχετική γραφειοκρατία και την επανεξέτασή μου από τον εφημερεύοντα χειρούργο, με ρώτησαν αν και τι ώρα έχω φάει, μου βάλανε ορό, μου βγάλανε ακτινογραφία θώρακος και με πήγανε με καροτσάκι στον πρώτο όροφο όπου και η χειρουργική κλινική.
Μετά από αναμονή περίπου μισής ώρας στο διάδρομο, μου υπέδειξαν οι αδερφές νοσοκόμες ένα κρεβάτι σε έναν θάλαμο.
Εγκαταστάθηκα στο κρεβάτι του «πόνου» όπου διαπίστωσα πως το «ανατομικό» κρεβάτι ήταν χαλασμένο και με την παραμικρή κίνησή μου νόμιζες ότι κλείνουν σιδερένια πόρτα. Φόρεσα τις πιτζάμες μου με αρκετή δυσκολία προσπαθώντας πρώτα να βγάλω από το μανίκι του πουκαμίσου και στη συνέχεια να περάσω τη φιάλη του ορού από το μανίκι της φανέλας μου, απορημένος γιατί μου βάλανε τον ορό στα επείγοντα πριν αλλάξω τα ρούχα μου με τις πιτζάμες. Ακόμα το ψάχνω…
Αφού τα κατάφερα βγήκα στο μπαλκόνι και έκανα ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω …
Παρακολουθώντας τον θάλαμο νοσηλείας διαπίστωσα ότι ήταν εξάκλινος. Αλλά φαίνεται λόγω αυξημένης «πελατείας» είχανε… “εισχωρήσει” άλλα δύο κρεβάτια και το εξάκλινο είχε μετατραπεί σε οχτάκλινο. Εγώ είχα καταλύσει σε ένα από τα έξτρα, ακριβώς στην είσοδο του θαλάμου.
Στις 11 η ώρα άρχισε το μαρτύριό μου. Για ανάγκη μου πήγα στην τουαλέτα των ανδρών ακριβώς απέναντι από το θάλαμο νοσηλείας…Με το που άνοιξα την πόρτα…έκανα μεταβολή. Κάποιοι από τους νοσηλευόμενους είχαν κάνει την μεγάλη τους ανάγκη στο δάπεδο πιθανόν λόγω του ότι η λεκάνη ήταν ευρωπαϊκού τύπου και ήταν αδύνατον κάποιος να καθίσει επάνω της λόγω της βρωμιάς.
Μία αδερφή νοσοκόμα μου υπέδειξε την άλλη τουαλέτα που ήταν στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Αυτή τουλάχιστον δεν είχε “κακά” αλλά…τα ούρα είχαν κάνει ποταμάκι και λιμνούλα. O πάτος του καλόγερου που κουβαλούσα για τον ορό, ήρθε σε κανονικότατη επαφή με τα ούρα την ώρα που άδειαζα την μικρή μου ανάγκη.
Είχα αρχίσει να φουντώνω από «αγαλλίαση» για την υγιεινή που επικρατούσε στο νοσηλευτήριο και μάλιστα της χειρουργικής κλινικής, όπου κανονικά η καθαριότητα έπρεπε να είναι σε επίπεδο αποστείρωσης. Εξήγησα την κατάσταση στον εαυτό μου λέγοντας πως και η βρωμιά είναι ένα είδος «αποστείρωσης».
Με διάβασμα του βιβλίου και ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι καταπράυνα την οργή μου λέγοντας… μια νύχτα είναι και θα περάσει.
Ναι, θα περνούσε αλλά δεν ήξερα ακόμη πώς …
Γύρω στις 1 μετά τα μεσάνυχτα μπήκα στο θάλαμο και ξάπλωσα ξεσηκώνοντας τους πάντες με το χαλασμένο ανατομικό κρεβάτι. Σε ελάχιστα λεπτά «παραδεισένια» μυρωδιά ποδαρίλας με τρέλανε. Διαπίστωσα πως η διάταξη των δύο έξτρα κρεβατιών ήταν κάθετη η μία στην άλλη και τα πόδια του άρρωστου νεαρού ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Σηκώθηκα και έκανα στροφή 180 μοιρών το κρεβάτι. Έτσι τα δικά μου πόδια άρχισαν να κάνουν παρέα τα πόδια του νεαρού. Δεν ρώτησα τα πόδια μου εάν ένιωθαν τη μυρωδιά της ποδαρίλας.
Πήρα το βιβλίο μου και με το φως του διαδρόμου άρχισα να διαβάζω. Σε δέκα λεπτά σηκώθηκα και άρχισα να ψάχνω βαμβάκι για να βουλώσω τα αυτιά μου. Στο θάλαμο γινόταν της μουρλής… 8 ασθενείς στα κρεβάτια και 6 συνοδοί στο πάτωμα προσπαθούσαν να παραδοθούν στον Μορφέα. Ένας Μορφέας που το έπαιζε μαέστρος. Μαέστρος στα ροχαλητά, στους βόγκους και στα κλασίματα. Δεν κατάφερε να με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας…
Σηκώθηκα γύρω στις 2 το πρωί και βγήκα στο διάδρομο και ρώτησα μια νοσοκόμα αν μπορώ να βγάλω το κρεβάτι μου στο διάδρομο για να κοιμηθώ. Με ένα πολύ αυστηρό ύφος μου απάντησε: «Και βέβαια ΟΧΙ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ».
Δεν τη ρώτησα εάν ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να βρίσκονται και να κοιμούνται σε εξάκλινο θάλαμο 8 ασθενείς και 6 συνοδοί.
Ξαναβγήκα στο μπαλκόνι και συνέχισα το διάβασμα του βιβλίου. Η συμφωνική ορχήστρα του Μορφέα συνέχιζε τη «μουσική» μες στον θάλαμο.
Γύρω στις 6 το πρωί, αποκαμωμένος και κρυωμένος από την πρωινή ψύχρα ξαναμπήκα στο θάλαμο, βούλωσα όσο μπορούσα τα αυτιά μου και προσπάθησα να κοιμηθώ. Τα κατάφερα γύρω στις 6.45.
Ξύπνησα από ένα τρομερό πόνο στο χέρι μου όπου ήταν η “πεταλούδα” του ορού και η οποία τραβήχτηκε απότομα. Την ίδια στιγμή έσκασε στο πάτωμα ο καλόγερος και η φιάλη του ορού. Μια ηλικιωμένη κυρία συνοδός ασθενούς, είχε σκοντάψει στον καλόγερο και τον είχε ρίξει κάτω.
Η ώρα έδειχνε 7.35. Κατέφθασαν οι αδερφές νοσοκόμες και διόρθωσαν το κακό. Ακολούθησε η αδερφή με τα θερμόμετρα, ο κουρέας και η καθαρίστρια με τη φασίνα.
Η ώρα είχε φτάσει αισίως 8.
Στο θάλαμο μπήκε το ιατρικό και παραϊατρικό team της χειρουργικής κλινικής με πρώτο και καλύτερο τον διευθυντή για την πρωινή εξέταση.
Όταν ήρθε η σειρά μου ο διευθυντής με ρώτησε τι έχω, πιθανώς σκωληκοειδίτιδα του απάντησα. Πυρετό δεν είχα καθόλου, πόνος ανεπαίσθητος και μόνο όταν πίεζαν στο συγκεκριμένο σημείο, δεν πονούσα όταν έβηχα, δεν είχα τραβήγματα στο δεξί πόδι. Ο διευθυντής αφού με εξέτασε “διέγνωσε” σκωληκοειδίτιδα και έδωσε εντολή για χειρουργείο. Επίσης, έδωσε και την εντολή του… βασανισμού μου λέγοντας να μου βάλουν καθετήρα.
Εγώ ο αφελής συναίνεσα από μέσα μου για το χειρουργείο λέγοντας να τελειώνω με το «σκουλήκι» μου. Και άρχισα να περιμένω. Σε λίγα λεπτά ήρθαν δύο νοσοκόμοι και μου βάλανε τον καθετήρα με μπόλικο πασπάλισμα ξιλοκαϊνης ξεσχίζοντας την ουρήθρα. Παρά την ξιλοκαϊνη ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Και σα να μην έφτανε αυτό ήρθε ένα άτομο και μου –καθάρισε κατά τα λεγόμενά του με ένα ξυραφάκι Bic- ξύρισε όλο τον κοιλιακό χώρο χωρίς αφρό. Όλη η κοιλιακή μου χώρα, μια εβδομάδα μετά, είναι ακόμα ερεθισμένη και γεμάτη με σπυράκια παρά του ότι έβαλα fucidin και fenistil για την φαγούρα.
Έκανα κουράγιο λέγοντας πως σε λίγα λεπτά με την εγχείριση θα τελείωνε το μαρτύριό μου.
Γύρω στις 9 o πόνος στην ουροδόχο κύστη άρχισε να αυξάνεται. Άρχισα να βογκάω. Κάλεσα τον εφημερεύοντα χειρούργο γιατρό που θα με εγχείριζε ο οποίος μου είπε να κάνω υπομονή. Στην ερώτηση πότε θα εγχειριστώ, μου απάντησε πως τώρα γίνονται τα προγραμματισμένα και ότι είμαι έκτακτη περίπτωση και πρέπει να περιμένω. Περίμενα άλλη μια ώρα. Ξανακάλεσα γιατρό και του είπα να μου βγάλει τον καθετήρα και να μου τον ξαναβάλουν όταν έφτανε η ώρα της εγχείρησης γιατί δεν άντεχα πια. Μου απάντησε πως αποκλείεται διότι είναι εντολή του διευθυντή να μπαίνει καθετήρας σε κάθε άτομο που εισέρχεται για εγχείριση στην κλινική.
Από τον αφόρητο πόνο του καθετήρα μου ήρθε η ανάγκη να πάω για μεγάλη μου ανάγκη.
Σηκώθηκα. Κρατώντας στο ένα χέρι τον καλόγερο του ορού και στο άλλο το σάκο του καθετήρα μπήκα στην τουαλέτα για τη μεγάλη μου ανάγκη. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα το κάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσω στη λεκάνη από τη βρώμα. Ανέβηκα επάνω στη λεκάνη ακροβατώντας σαν ακροβάτης τσίρκου. Το πώς ένας εγώ και ένας Θεός το ξέρει. Στην προσπάθειά μου να ανέβω έπεσε ο σάκος του καθετήρα στο δάπεδο που ήταν μια μικρή λίμνη από ούρα. Ούρλιαζα στην κυριολεξία από τον πόνο διότι είχε τραβηχτεί το λάστιχο του καθετήρα με το πέσιμο του σάκου. Μετά την ανάγκη μου έπλυνα στη βρύση το σάκο του καθετήρα. Βγήκα από την τουαλέτα. Αυτή μου η προσπάθεια κράτησε μια ολόκληρη ώρα. Η αντοχή μου είχε φτάσει στα όριά της. Πήρα την απόφαση να μην εγχειριστώ και να φύγω από το νοσοκομείο.
Κάλεσα φίλο μου αναισθησιολόγο του νοσοκομείου και του ανακοίνωσα την απόφασή μου, διότι οι άλλοι γιατροί ήταν στο χειρουργείο. Πέρασα άλλη μισή ώρα σφαδάζοντας από τον πόνο του καθετήρα και χωρίς να έρχεται κανείς να τον βγάλει. Ξανακάλεσα τον αναισθησιολόγο ο οποίος μόλις έφτασε και είδε ότι δεν μου τον είχαν βγάλει έβαλε τις φωνές στο διάδρομο σε κάποιους.
Στις 12 ακριβώς ήρθε νοσοκόμος και μου έβγαλε τον καθετήρα.
Θεέ μου τι ήταν αυτό!!!
Είχα πάει στο νοσοκομείο με ανεπαίσθητο πόνο στην κοιλιακή μου χώρα για εξέταση.
Ο πόνος δεν αυξήθηκε καθόλου.
Η κλινική μου κατάσταση ήταν πολύ καλή.
Κατάκοιτος δεν ήμουν.
Αναίσθητος δεν ήμουν.
Όρεξη για φαγητό είχα.
Μικροβιολογική εξέταση αίματος δεν μου ξανάκαναν το πρωί.
Μια εβδομάδα αναρωτιέμαι γιατί μου έβαλαν τον καθετήρα αφού δεν θα εγχειριζόμουνα άμεσα.
Ερεύνησα το θέμα του καθετήρα. Ρώτησα πάνω από 15 χειρούργους. Η απάντησή τους ήτανε ότι ο καθετήρας μπαίνει την ώρα της νάρκωσης μέσα στο χειρουργείο. Μιλώντας ειδικά με έναν καθηγητή πανεπιστημίου χειρούργο, μου είπε πως ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΟΝΟΥΣΕ Ο ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΙΤΗΣ μου, διότι α-) είχα φάει με πολύ όρεξη τα φασολάκια της συζύγου μου. Ένα από τα πρώτα συμπτώματα του σκουληκιού είναι ότι κλείνει η όρεξη. β-) Πυρετό δεν είχα γ-) Τράβηγμα στο δεξί πόδι δεν είχα. δ-) Βήχοντας δεν πονούσα. Και αναρωτήθηκε ο καθηγητής πώς «διεγνώσθη» η σκωληκοειδίτιδα;
Προσπαθώ να εισχωρήσω στον εγκέφαλο του διευθυντή της χειρουργικής κλινικής του Σισμανόγλειου νοσοκομείου της Κομοτηνής για να καταλάβω τον λόγο που δίνει την εντολή να βάζουν καθετήρα ώρες πριν την εγχείριση στους ασθενείς.
Δεν μπόρεσα να το ξεδιαλύνω.
Για αυτό κάνω την εξής πρόταση στον αξιότιμο κύριο διευθυντή της χειρουργικής κλινικής: Ας βάλει για δοκιμή για ένα δίωρο έναν καθετήρα στον εαυτό του, για να δει και να διαπιστώσει πόσο «ωραίος», «ανώδυνος» και “ωφέλιμος” είναι.
Έφυγα από το νοσοκομείο χωρίς να εγχειριστώ με δική μου ευθύνη στις 12.30 το μεσημέρι της 15ης Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη.
Έφυγα, διότι η νέα μέθοδος ίασης της σκωληκοειδίτιδας που διέγνωσε ο διευθυντής της κλινικής, ήταν άκρως αποτελεσματική. Με τον καθετήρα που μου βάλανε και τον κουβαλούσα επί 4 ώρες, εξαφάνισε τελείως και τον ανεπαίσθητο πόνο στον κοιλιακό μου χώρο. Για τον γιατρό βέβαια δεν έχει σημασία, ο πόνος και η ταλαιπωρία και το βασανιστήριο που υπέστηκα από τον καθετήρα νούμερο 22. Σημασία έχει ότι ηρέμησε ο σκωληκοειδίτης μου με τη ΜΕΘΟΔΟ του ΚΑΘΕΤΗΡΑ.
Ένα μεγάλο εύγε στον διευθυντή της χειρουργικής κλινικής του Σισμανόγλειου νοσοκομείου της Κομοτηνής. Θα κάνω πρόταση στην Σουηδική Ακαδημία να τον βραβεύσουνε με το Νόμπελ Ιατρικής, για τη νέα του μέθοδο.
Την 16η Ιουνίου έκανα σε ιδιώτη μικροβιολόγο γενική εξέταση αίματος και τα λευκά μου ήτανε 8.900.
Εδώ και μια εβδομάδα ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή για τους αφόρητους πόνους στην ουρήθρα μου που συνεχίστηκαν μέχρι τη Δευτέρα 20 Ιουνίου.
Ένας “μη ασθενής” που ασθένησε στο νοσοκομείο
Δημοσιογράφος-Όθωνος 5 Κομοτηνή
Υστερόγραφο: Ο διευθυντής του νοσοκομείου δικαιολόγησε την καθυστέρηση της εγχείρησής μου σε κοινό μας φίλο γιατρό, λέγοντάς του δεν μπόρεσα να εγχειρήσω τον Dede γιατί ο ΠΕΣΥάρχης εκείνη την ημέρα μου αφαίρεσε το δικαίωμα της εγχείρησης.
Έμεινα έκπληκτος από την δικαιολογία του διευθυντή, διότι την εγχείρηση εάν γινότανε θα την έκανε ο εφημερεύων επιμελητής ο οποίος και με εισήγαγε και ΟΧΙ ο διευθυντής.
